بسم الله
هفتم ذیحجه مصادف با شهادت پنجمین اختر فروزان آسمان امامت، امام محمد باقر(ع) است. همان فروغی که از بیت نبوت و خاندان رسالت جهانی را روشنی داد و شکافنده علوم بود.
عصری که امام باقر(ع) در آن می زیست، عصری بود که انحراف سیاسی در قالب عقیده دینی خودنمایی می کرد و امتداد همان انحراف سیاسی بود.
عدم آگاهی ملت های تازه پیوسته به جامعه مسلمین از روح احکام و شریعت اسلامی نیز اوضاع را پیچیده تر کرده بود.
نومسلمانان در جست وجوی یک منشأ فکری که پاسخگوی پرسش های آنان باشد به هر ندایی گوش می سپردند و احیاناً باورهای دینی خود را برآن اساس سامان می دادند و آنگاه جامه اسلامی بدان می پوشاندند.
امام محمد باقر (ع) در چنین شرایطی با طرح چارچوب های دین، به احیای مکتب نبوی قیام نمود و با ایجاد نصی روشن از تعالیم اسلام، چراغ روشنی برافروخت و جانهای شیفته را به سمت اسلام ناب رهنمون گردید. خلفای جور که فعالیت های روشنگرانه امام را مغایر با ادامه خلافت و اقتدار خود می دیدند، وجود امام محمد باقر(ع) را برنتابیده و سرانجام آن حضرت را مسموم و مظلومانه به شهادت رسانیدند. شهادت پنجمین مهر ولایت امام محمد باقر(ع) برعموم مسلمین جهان تسلیت باد.
بسم الله
دلم پرواز می کند آری چه خوش گفتند که بعد منزل نبود در سفر روحانی گاهی پر می کشد سوی مشهد تا غم دل را به مولایمان علی بی موسی الرضا ( علیه السلام ) باز گو کند او که تنها در دانه اش در عالم شما بودید و گاه پر می کشد تا با همه وجود به پنجره های ضریحت گره بخورد و در سوگ بنشیند از غریبی جان سوز شما، مولای من نمی توان گفت غریب ترین که همه شما غریبانه شهید شدید اما روزگار گواهی می دهد که چه غریبانه جرعه شهدات را نوشیدید شهادت شما را بر تمام دلهای سوخته تسلیت می گوییم. مولا جان، در این روز دعا کن تا نگذاریم گرد غریبی بر چهره آخرین در دانه زهرا (سلام الله علیها ) بنشیند . اجرک الله یا صاحب الزمان ( عجل الله فرجه الشریف )