امام حسین علیه السلام در کنار برادر  
پس از شهادت حضرت علی علیه السلام , به فرموده رسول خدا  صلی اله علیه و اله و سلم و وصیت امیرالمؤمنین علیه السلام امامت و رهبری شیعیان به حسن بن علی علیه السلام , فرزند بزرگ امیرالمؤمنین علیه السلام , منتقل گشت و بر همه مردم واجب و لازم آمد که به فرامین پیشوایشان امام حسن علیه السلام گوش فرادارند. امام حسین علیه السلام که دست پرورد وحی محمدی و ولایت علوی بود, همراه و همکار و همفکر برادرش بود. چنان که وقتی بنا بر مصالح اسلام و جامعه مسلمانان و به دستور خداوند بزرگ , امام حسن علیه السلام مجبور شد که با معاویه صلح کند و آن همه ناراحتی ها را تحمل نماید, امام حسین علیه السلام شریک رنج های برادر بود و چون میدانست که این صلح به صلاح اسلام و مسلمین است , هرگز اعتراض به برادر نداشت .
حتی یک روز که معاویه , در حضور امام حسن علیه السلام وامام حسین علیه السلام دهان آلوده اش را به بدگویی نسبت به امام حسن علیه السلام و پدر بزرگوارشان امیرمؤمنان علیه السلام گشود, امام حسین علیه السلام به دفاع برخاست تا سخن در گلوی معاویه بشکند و سزای ناهنجاریش را به کنارش بگذارد, ولی امام حسن علیه السلام او را به سکوت و خاموشی فراخواند, امام حسین علیه السلام پذیرا شد و به جایش بازگشت , آن گاه امام حسن علیه السلام خود به پاسخ معاویه برآمد, و با بیانی رسا و کوبنده خاموشش ساخت . ( ارشاد مفید, ص 173. )