بسم الله
هفتم ذیحجه مصادف با شهادت پنجمین اختر فروزان آسمان امامت، امام محمد باقر(ع) است. همان فروغی که از بیت نبوت و خاندان رسالت جهانی را روشنی داد و شکافنده علوم بود.
عصری که امام باقر(ع) در آن می زیست، عصری بود که انحراف سیاسی در قالب عقیده دینی خودنمایی می کرد و امتداد همان انحراف سیاسی بود.
عدم آگاهی ملت های تازه پیوسته به جامعه مسلمین از روح احکام و شریعت اسلامی نیز اوضاع را پیچیده تر کرده بود.
نومسلمانان در جست وجوی یک منشأ فکری که پاسخگوی پرسش های آنان باشد به هر ندایی گوش می سپردند و احیاناً باورهای دینی خود را برآن اساس سامان می دادند و آنگاه جامه اسلامی بدان می پوشاندند.
امام محمد باقر (ع) در چنین شرایطی با طرح چارچوب های دین، به احیای مکتب نبوی قیام نمود و با ایجاد نصی روشن از تعالیم اسلام، چراغ روشنی برافروخت و جانهای شیفته را به سمت اسلام ناب رهنمون گردید. خلفای جور که فعالیت های روشنگرانه امام را مغایر با ادامه خلافت و اقتدار خود می دیدند، وجود امام محمد باقر(ع) را برنتابیده و سرانجام آن حضرت را مسموم و مظلومانه به شهادت رسانیدند. شهادت پنجمین مهر ولایت امام محمد باقر(ع) برعموم مسلمین جهان تسلیت باد.